2 Nisan Dünya Otizm Günü

Otizm Spektrum Bozukluğu (OSB), erken çocukluk döneminden itibaren bireylerin bilişsel, duygusal ve sosyal alanda bozukluk yaşamalarına neden olan kısıtlı yineleyici davranışlar ile sözel ve sözlü iletişimde bozulma, bedensel hareketlerde tekrarlayan davranışlar ile kendini belli eden gelişimsel bir bozukluktur. Kanner tarafından 1943 yılında bebeklik otizmi adını verdiği nörogelişimsel bozukluk olarak tanımlanan bebeklik döneminde başlayan bu ağır bozukluğun, çocukluğun ve hayat boyu süreceği anlaşılmıştır. (Kondolot, 2014). Son otuz yıldır OSB ile ilgili önemli bilgiler elde edilmesine karşılık bugün belirgin bir şekilde öne çıkan doğum öncesi ve doğum sonrası bir neden bulunamamıştır. Bireyin yaşamı boyunca sürecek ve erken çocukluk döneminde başlayan sosyal iletişim ve etkileşiminde ki güçsüzlük, basmakalıp davranışlar, insanlara karşı minimum tepki, ekolali, zamirlerin tersten söylenmesi, tekrarlayıcı ve amaçsız davranışlar ve değişime direnç bireylerin hayatlarını olumsuz etkilemektedir (Eyüboğlu, 2004).

Yaygın gelişimsel bozukluk olarak da tanımlanan OSB, erken çocukluktan başlayan ve bireyin bütün hayatı boyunca devam eden etkileri ile farklı düzeylerde seyreden sendrom olarak, sosyal iletişimi olumsuz olarak etkilemekte ve duyguların paylaşılmaması, şefkat ve sevgiye karşı duyarsızlık, tepki eksikliği, göz kontağı kuramama, jest ve mimiklerde yetersizlik ve tekrarlayıcı motor hareketler ile ortaya çıkmaktadır.

Ailenin sağlıklı bir bebek beklentisine karşılık hayatının sonuna kadar aileye bağımlı olacak bir sendroma sahip bir bebeğin dünyaya gelmesi aile bireylerine travma yaratmaktadır. OSB’li bireylerin bağımsız bireyler olmaları için davranış ve becerileri yeterli değildir. Eğitim ve rehabilitasyon ile farklı düzeylerde seyreden sendroma yönelik iyileşmeler kaydedilse bile aile bireyleri öncelikle üzüntü, acı ve çaresizlik, bilgi eksikliğinden kaynaklanan endişe ve sıkıntı,

gelecekteki belirsizlikler nedeniyle de sürekli kaygı ve stres yaşamaktadır.